Lissabon-Dakar!!!

Voor de geïnteresseerden, op de Dakar ad-sport site, in het dagboek van Johan Moons ( op 20 januari) is er een leuke vermelding naar onze ontmoeting
http://www.ad-sport.be/dakar/

www.telenet.be/dakar

Vanavond kunnen we verslag uitbrengen van, en menig man jaloers maken met, een fantastisch weekend. We zijn namelijk naar de rally Parijs-Dakar geweest. Zaterdagmorgen vertrokken we niets vermoedend van wat ons te wachten stond richting Dakar.
Het enige wat we wisten was dat we op weg waren naar een wereldberoemde rally, van deelnemers, routes, vertrek of aankomst wisten we niets. We besloten dit weekend al onze
schaamte aan de kant te schuiven,

en gingen ervoor! In Dakar aangekomen
informeerden we
ons over het hoe en wat en gingen we naar de Medina, waar de race zaterdag aankwam. Omdat we opvielen met onze Belgische vlag, werden we al snel aangesproken door ‘Dirk van de organisatie’ die ons de weg wees naar het team van AD-sport, met als deelnemers in de ene auto Dimitri en Koen, in de andere Pascal en Michel.


Op de plaats waar het team zich geïnstalleerd had, raakten we al snel aan de praat met enkele toffe mecaniciens. Wij vonden het natuurlijk heel interessant om meer te weten te komen over hun werk en belevenissen, en tot onze verwondering waren zij ook heel enthousiast over ons werk hier. Omdat ons project hen aansprak kregen we onmiddellijk spullen voor onze kinderen mee. Alsof dat nog niet genoeg was gaven ze ons ook nog vier dikke jassen, zodat onze gardiens 's nachts geen kou meer hoeven te lijden. Inmiddels was het ijs gebroken en bleven we de rest van de dag hangen bij de mannen (en hunne flauwe zever).



















We hebben enkele halve uurtjes moeten wachten, maar tegen de avond kwamen ‘onze idolen’ toch aan. Het team schoot direct aan het werk om de auto’s weer klaar te maken voor de volgende dag en wij volgden hen op de voet. Het was boeiend om te zien hoe dit allemaal in zijn werk gaat, er komt immers heel wat bij kijken. Vanzelfsprekend namen we dan ook van deze gelegenheid gebruik om enkele foto’s te nemen. (Omdat wij Koentje niet hebben kunnen zien in het sportpaleis, besloten we dat op deze manier te compenseren!Haha!) Moe, maar zeer voldaan kropen we in de Via Via in ons bedje…

Onze Parijs Dakar was al geslaagd, maar we hadden nooit gedacht dat zondag ook nog een fantastische dag zou worden. Tegen 8 uur namen we een taxi naar Keur Masaar waar we hadden afgesproken met Karin. Omdat we even moesten wachten zongen we in al ons enthousiasme het Belgische volkslied. Al snel hadden we een bende kinderen om ons heen die laaiend enthousiast met ons meezongen. Als bij toeval kwam op het moment dat we langs de weg, al zwaaiend met onze vlag, luidkeels ‘ohheohhe’ stonden te zingen, het Belgisch team voorbij gereden, dat ons lachend begroette.

Eventjes later konden we in de laadbak van een Jeep springen die ons naar de finish van de race aan ‘le lac rose’ bracht. Daar kwamen het Belgisch team weer tegen dat ons gelukkig nog niet vergeten was. Zonder problemen konden ze ons mee binnensmokkelen op het VIP-terrein. Hier genoten we van champagne en goed eten en konden we de aankomst van op de eerste rij mee volgen.

Het waren dankzij de toffe mannen van het AD-sportteam twee dagen om nooit te vergeten!!!

Liefs,
Kris en Inse

Half vol, of half leeg…?

We zijn ondertussen aan onze 110de dag in Senegal toe en het is alweer anderhalve week geleden dat we onze ‘toubabjes’ moesten uitwuiven. Na hun vertrek hebben we nog van een klein weekje vakantie kunnen profiteren. We hebben er op het laatste moment voor gekozen, om geen grote uitstap te doen, maar om rustig in ons eigen M’Bour te blijven. Maar om daar te geraken moesten we, omdat de banken hier ook niet altijd werken, rekenen op de financiële steun van een supervriendelijke Senegalees. Omdat wij niet genoeg geld bij hadden om het hele traject te betalen, heeft hij een deel van onze rit voor zijn rekening genomen. We waren erg onder de indruk van zijn vrijgevigheid, iets wat we zelf soms een beetje meer mochten hebben…

De winter trekt stilletjes aan uit het land hier, en daar hebben wij van kunnen profiteren. Hoewel we lekker lui in het zonnetje aan het zwembad lagen, bleven we onbewust toch alert voor het Nederlands. Raar maar waar, hier in Senegal leren we sneller Belgen kennen dan in België. Zo ontmoetten we Gert en Veronique, twee toffe mensen waar we al snel mee aan de babbel geraakten. In ons stamrestaurantje de ‘Volière’ kwamen we aan de weet dat ze al een groot deel van de wereld gezien hadden, gespreksstof genoeg dus.















Maandag zijn we dan terug begonnen met werken. Het begin was voor ons alle twee een beetje wennen. We herkennen gelukkig elkaars verhalen en frustraties, wat het begin deze keer gemakkelijker maakt dan de eerste weken in oktober. We hebben al vanuit verschillende hoeken (onze mama’s) gehoord dat het nog niet voor iedereen duidelijk is wat ons werk op ONG Vivre Ensemble juist inhoudt, daarom zullen we jullie één van de dagen een uitgebreid verslag hierover bezorgen.



Hoewel we terug aan het werk zijn, kon Veronique ons toch overtuigen om met haar en Gert een stapje in de wereld te zetten. We trokken naar een discotheek in Saly, om daar eens goed op z’n Europees uit de bol te gaan. In de discotheek kwam er van dansen niet veel in huis omdat we geshockeerd waren… we waren ervan op de hoogte dat Saly de ‘hoofdstad van het sekstoerisme in Senegal’ is, maar nu we het met onze eigen ogen zagen, konden we onze verbazing niet onder stoelen of banken steken. Er liepen talloze schaars geklede Senegalese meisjes rond van ongeveer 16-18 jaar, meestal vergezeld door een blanke oudere man. Het was voor ons echt een schok om te zien hoe jonge meisjes zichzelf moeten verkopen om geld te verdienen. Desondanks hebben we een gezellige avond gehad en lagen we pas om 3u in ons bedje.

We zijn nu over de helft van ons avontuur hier en we genieten er nog volop van. Toch begint het hier en daar te knagen, denken we steeds meer aan thuis en beginnen we jullie echt wel te missen!

Groetjes
Inse en Kris

Zonder woorden....

Toen waren we nog met 4 toubab’s

Na het vertrek van Wim (snik, snik,...)





en een ontbijt vertrokken we met ene taxi richting taxi-plaats in Dakar (jaja, waar we toen bijna ne kodak armer waren). Deze keer was er veel meer volk, echt druk. We konden al snel een sept-place versieren naar Toubab Dialaw. Daar konden we genieten van een prachtige zee en hoge golven. Deze keer geen zwartjes die ons lastig kwamen vallen om van alles te kopen ofzo.






































Nadat we terug op weg naar M’Bour waren kwam de plaatselijke Lijn voorbij. Het was een foto waard maar niet mogelijk. De middengang werd ook gebruikt als zitplaatsen. Een bus vol zwarten met in het midden 4 toubabs achter elkaar op een uitklapstoeltje.

Terug in M’Bour hebben we onze rugzakken afgezet en zijn we naar de markt gegaan op een charette. Op de markt heeft Joris zijn shoppings-instinct laten werken en een voetbaltruitje gekocht. Het werd ook een kat en muis spelletje, 2 Senegalezen volgden ons in de gangen van de binnenmarkt maar de 4 muizen hebben gewonnen. Wat de katten exact wilden weten we niet.
’s Avonds na een echt frisse (koude) douche zijn we samen met Joke gaan eten in de Kassoumaye, een pizza-restaurantje aan het strand van M’Bour. Het was er heerlijk, al even niet meer zo goed gegeten als toen. Op tijd gaan slapen want ’s morgens moesten we vroeg uit de veren want we vertrokken naar Djiffer. Een tocht die we niet zullen vergeten. Met een taxi tot aan de mini-bus. Over de zoutvlaktes door het water naar Djiffer. Het duurde veel te lang voor onze tere achterwerkjes, 3 uur op een plank zitten zonder goed te kunnen bewegen. Daar aangekomen hebben we onze intrek genomen in onze hutjes.

Snel geïnstalleerd en vertrokken naar Pierre, onze gids (nen toffe kerel).
Samen met hem hebben we gekajakt tussen de mangrove op de Saloum. Eén van de mooiste dingen die we gezien hebben. Spijtig genoeg konden we geen foto’s nemen omdat we schrik hadden dat de kodak in het water zou vallen. Maar de beelden zijn in ons geheugen gegrift. Oesters zijn daar niet duur, ze groeien er aan de bomen, de oesterboom  .
Nadat we onze kayaks aan de kant hadden gelegd, hebben we geproefd van de oesters en mosselen die Pierre had geplukt. Een beetje taai maar Inse en Kris, al helemaal aangepast aan Senegal, vonden het niet zo slecht. Joris en Guy daarentegen vonden het niet zo smakelijk.

Na een douche zijn we wat foto’s gaan maken op het strand en op de pier. Een schitterend uitzicht op de eilandjes in de verte.


Een groots avondmaal werd voor ons klaargemaakt. Voor 7,5 € kregen we un entree, un plat et un dessert. Groenten gebakken met een eike, kip met rijst, en 3 stukken fruit.
Vroeg gaan slapen om weeral in de vroege uurtjes te ontbijten, 8u om dan rond 9u de taxi te nemen richting M’bour. Na een uur te moeten wachten op de taxi en wat tumult van de bewoners omdat wij ‘hun’ plaatsen hadden ingenomen, kwamen we terug in onze vertrouwde streek rond half twaalf. Nu gaan we even rusten en het volgende verslag komt snel.

Greetz J&G

Ciao…

Bedankt

We willen iedereen die kleren heeft meegegeven voor de kinderen hier heel erg bedanken. Op de foto's zie je dat we er al verschillende heel blij hebben kunnen maken. Toen we naar een voetbalveldje trokken om de voetbaltruitjes uit te delen ontstond er een waar gevecht. De winnaars hiervan staan trots op de foto, samen met onze eigen voetbalhelden.

Hallo iedereen,

Omdat het toch mijn laatste dag in Senegal was, heb ik de zeer zware taak op mij genomen om verslag uit te brengen van donderdag 4 januari. 's Morgens zijn we, naar Guy zijn normen, nogal vroeg opgestaan om vanuit hotel Safari te vertrekken naar het natuurreservaat van Bandia. Een leuke ervaring, maar we hadden er toch wel iets meer van verwacht. In het begin was onze chauffeur vooral bezig met alle putten en greppels te ontwijken, maar ons geduld werd beloond toen we tussen de bomen plots een kudde giraffen zagen opduiken. Dit was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van deze voormiddag, en daar konden een slapende neushoorn en een stelletje schijnbaar dode krokodillen weinig aan veranderen. Alles bij elkaar hebben we ons toch wel geamuseerd, al hadden we het gevoel dat we toch wel serieus bedot waren wat de prijs betreft.






























In de namiddag hebben we dan onze biezen gepakt en zijn we richting Dakar vertrokken, waar
ik om 02.50 's nachts mijn vlucht richting Lissabon moest nemen. De vier overblijvende Noord-Limburgers zouden er de nacht doorbrengen in hotel ViaVia. Bij een afscheid hoort natuurlijk ook een laatste avondmaal, dat tegelijk ook het langste avondmaal werd, aangezien de bediening wel heel erg lang op zich liet wachten, maar net daarom smaakte onze maaltijd dubbel zo goed. Rond middernacht zijn Inse, Kris en ik naar de luchthaven vertrokken, terwijl Joris en Guy al lagen te snurken. Na een kort afscheid heb ik ingecheckt en dan geduldig gewacht tot de vlieger, door het getreuzel van de Senegalese douane, pas om 4 uur opsteeg. Het gevolg was dat ik mijn aansluiting in Lissabon miste en pas om 12 uur 's middags verder naar Brussel kon vliegen. Daar stonden twee uiterst nieuwsgierige mensen uit Sint-Huibrechts-Lille mij op te wachten, die mij veilig thuis hebben gebracht.

Het volgende verslag zal dus zeker niet meer van mij komen, want mijn trip naar Senegal zit er dus op. Het was kort maar goed, met een blij weerzien en met vijf fijne dagen in een tof gezelschap.

Groetjes,

Wim

Enkele foto's

De markt zonder mensen

LDW

En eindelijk is ook mijn dag gekomen om jullie te voorzien van een uitgebreid verslag. Ik moet toegeven, het is gemakkelijker als anderen dat voor je doen, maar nu, met mijn kont in de zon, heb ik tijd genoeg om zelf eens iets te schrijven. Ik had gehoopt op wat sensatie deze dagen (zeker gisteren en vandaag omdat ik nu moet schrijven) en ik kan jullie verzekeren, onze drie gasten kunnen er wat van...

Gisteren, op de tweede dag van dit mooie 2007, hebben de drie musketiers kennis gemaakt met onze 'Vivre Ensemble' en al z’n Afrikaanse gewoontes, werkwijzen en vooral medewerkers.
Inse, Wim, Joris en ik vertrokken in ons hotelletje om onze Guy te gaan oppikken in
'la maison jaune', de afgelopen twee nachten bewaakte hij daar trouw ons kamertje.

Op Vivre Ensemble aangekomen, stond de auto van 'unité familiale' (de stageplaats van Inse) net klaar om te vertrekken. En raar maar waar: de hele auto was in orde,
dus al snel verdween hij met alle kinderen uit het zicht.
We besloten om eerst goeiedag te gaan zeggen aan de jongeren en de opvoeders.
Het was een gezellige bedoening. De jongere Danny wilde met Joris en Guy babbelen over auto's. Wim en Joris kregen de vraag of ze vannacht "rimboe-rimboe" gingen doen, maar antwoordden daar wijslijk niet op.
Voor Inse en mezelf was het vooral leuk dat iedereen elkaar eens in levende lijve zag.
Ook de bouw, waar de jongeren al drie maanden aan werken, werd uitgebreid geanalyseerd door onze drie heren.

Ondertussen waren onze kleine schatjes weer gearriveerd en konden we dus 'unité familiale' bezoeken. Het was een drukke bende. Joris, Guy en Wim hebben hun kwaliteit als babysit bewezen en hebben gezien dat het niet evident is om deze deugnieten kalm te houden.
De pampers in plastic, de aanhankelijkheid van de kinderen en hun eigen willetje heeft
wel een indruk nagelaten op onze macho's.
Gisterenavond zijn we om de dag af te sluiten, lekker gaan eten in
ons stamrestaurantje 'de volière'. We hebben het laten smaken!

Na een goede nachtrust, dachten we vandaag richting Bandia,
een natuurreservaat te trekken, maar dat bleek net iets te laat om te beslissen,
is dus iets voor morgen. We besloten om vandaag andere oorden op te zoeken.
LDW...

We voegden de daad bij het woord en zochten een taxi die ons alle vijf wilde meenemen.
Toen we er eindelijk zo eentje gevonden hebben, was er geen plaats meer voor de rugzak, aangezien er geen hoedeplank was, was het gemakkelijk om hem in het koffer te leggen.

Om 10u kwamen we aan in de fabriek van Likeur Du Warang,
de uitbater vroeg ons van waar we waren, en al snel waren we 'Vloms ant klappen'.
Voor het middag was, hadden we dan ook al genoten van ettelijke borreltjes.
En kort na de middag trokken we weer richting M'Bour.
In 'la maison jaune' vroeg Joris mij: "Kris, had ik gene rugzak bij?" "Oh neeeee..."
We maakten de inventaris van zijn Fila-rugzak en besloten dat het niet
zo'n groot verlies was. Zonnecrème en mijn gsm, konden we wel missen.
Ik moet toegeven dat ik vooral blij was dat ik niet degene was die iets
had kwijt gedaan. Maar om onze spullen toch terug te krijgen,
gingen we bij de nabije politiepost om raad vragen, misschien had hij de auto,
of nog beter, de rugzak wel gezien.
Zowel Joris, Wim als Guy wisten nog om welke auto het ging.
(een taxi nemen hier is gelijk aan: in eender welke auto stappen)
Vanzelfsprekend had de agent niets gezien.

Net toen wij bij de politieagent wilden vertrekken, kwam als bij wonder, onze witte Renault voorbij. De agent vroeg hem te stoppen en Joris kon zijn rugzakje weer veilig in z'n armen sluiten. Alles zat er nog in, dus konden we volgens Inse en Wim wel spreken van 'hoerenchance!'.

Om nog een beetje te ontspannen, hebben we ons voor de rest van de dag in het zonnetje aan het zwembad gelegd, wachtend op het volgende avontuur dat Senegal voor ons in petto heeft.

Groetjes,
Kris