De tijd vliegt rustig en kalm voorbij…

De afgelopen week werd op maandag al meteen goed ingezet. Maandag was het einde van de ramadan en dit moest natuurlijk gevierd worden. We werden uitgenodigd bij Tonton, onze coördinator, om het feest met hem en zijn familie te vieren. Het feest was niet helemaal wat wij van een feest verwachtten. Het arme schaap, wat de maaltijd van de dag was, werd namelijk voor onze ogen geslacht (Zie foto). Bovendien bestond het feestgebeuren vooral uit eten en rusten. Maar het was alvast een dag die we niet snel zullen vergeten.















Dinsdag en woensdag zijn we gewoon gaan werken. We dachten dat dit voor iedereen zo zou zijn, maar vele mensen namen nog enkele dagen rust om uit te rusten van het feest. Donderdagavond zijn we naar een voetbalwedstrijd gaan kijken. Het ging tussen ‘vivre ensemble’ en Franse vrijwilligers. Uitslag: geen idee. De wedstrijd was juist op gang gekomen toen een kudde koeien de sfeer kwam verstoren. Voor ons werd dit het hoogtepunt van de dag.























Omdat Senegalezen graag feesten werd er zaterdagavond een soirée georganiseerd. De avond begon om 17.00 met een spektakel. Waarin zowel het publiek als de jongeren van ‘vivre ensemble’ betrokken werden. De foto’s die duidelijk maken wat dit spektakel inhoudt volgen nog. Daarna konden we ons tegoed doen aan een buffet op Senegalese wijze. Het was de eerste keer sinds onze aankomst hier dat we nog eens uit een bord hebben gegeten. Het was volgens ons moeilijk om eten te maken voor zoveel volk, want niemand had enig idee hoeveel mensen er zouden komen. Want in Senegal is het namelijk zo dat al de buren automatisch een kijkje komen nemen. Hierdoor zijn er wel nooit klachten over buurtlawaai. Toen onze magen vol waren en alle vrouwen er op hun opperbest uitzagen, hebben we onze kontjes laten shaken op Afrikaanse melodietjes. Iedereen stond op de dansvloer, jong en oud. Maar zonder twijfel waren wij degene met het minste ritme.

Zoals jullie wel merken gaat het dus goed met ons. We beginnen onze draai te vinden en ook de Afrikaanse ‘rariteiten’ beginnen te wennen.

Groetjes Kris en Inse.

Het strand in de buurt. Een plekje om uit te waaien

Een typisch beeld

Op weg naar het strand

Twee kindjes uit de buurt

Ons Cybercafé. De verbinding is niet altijd top, maar als er stroom is, kunnen we toch af en toe onze mails lezen en jullie op de hoogte houden.

Het vervoer in Senegal. Een blik op de weg.

'Chez Fafa', het winkeltje naast onze deur. Heel handig...

'La maison jaune', ons huisje voor de komende 6 maanden.

We hebben geen raam naar buiten, maar wel een mooi uitzicht op de gang. Emily komt regelmatig koekjes bij ons kopen.

Ons kamertje, netjes en opgeruimd als altijd..

Onze Westerse WC. We hebben echt een sanitair om 'u' tegen te zeggen.

Kris en Emily, een Nieuw-Zeelands meisje

Inse en Ammed, een van onze conciërges,gezellig op het dakterras.

Ons allereerste huisdiertje, gelukkig hier niet meer al te levend...

Het land met de zwarte...

zakjes.

We vallen van de ene verwondering in de andere. De eerste dagen was Kris zo verwonderd over zwarte winkelzakjes, deze week was Inse verwonderd dat er thuis warm water uit de kraan stroomt. We beginnen stilletjes aan de luxe te vergeten. Koud water is alles wat we nodig hebben, en zwarte zakjes zijn even stevig als witte.

We hebben deze week weer heel wat meegemaakt. Op ‘Vivre ensemble’ ging alles zijn gewone gangetje. Het blijft aanpassen, maar stukje bij beetje vinden we onze draai. Er wordt nog altijd veel gerust, en ook daar doen we ondertussen vrolijk aan mee. We hadden ons zelf voorgenomen om deze gewoonte niet over te nemen, maar integratie gaat boven alles! Het Frans gaat al iets vlotter, maar we zullen de komende tijd nodig hebben om het echt onder de knie te krijgen. Inse kan ondertussen ook al enkele woordjes Wolof, waardoor het gemakkelijker is om met de kleutertjes om te gaan, zij spreken immers ook weinig Frans. Voor Kris is een gesprek voeren met de jongeren zeker nog geen vanzelfsprekendheid. Het is geen gemakkelijke doelgroep, zeker niet als je hun taal niet spreekt. Ze merkt wel dat als zij moeite doet, de jongeren dat ook doen.

In ons huis ‘la maison jaune’, wonen we met nog 7 andere vrijwilligsters. De sfeer in huis is wat gespannen. Iedereen heeft z’n eigen ideeën en z’n eigen manier van werken. Jammer genoeg kan niet iedereen respect opbrengen voor de werkwijze van de anderen. Daardoor ontstonden er onder de andere vrijwilligers al conflicten. Gelukkig hebben wij ons daar buiten kunnen houden (sorry, we verstaan het niet zo goed…) en kunnen we ons concentreren op de mensen hier en de cultuur. We merken wel dat er een verschil is tussen onze visie en die van sommige andere vrijwilligers. Ze zien de verschillen tussen Afrika en Europa, leggen hier de klemtoon op en willen meteen dingen veranderen. Wij zijn eerder ‘kat-uit-de-boom-kijkers’. We willen eerst zien hoe ze hier werken, zonder een oordeel te vellen vanuit onze westerse normen. En hoewel dat ook voor ons niet zo gemakkelijk is, willen we voorlopig meedraaien in het systeem.

We hebben deze week ook onverwachts bezoek over de vloer gehad. Jammer genoeg heeft hij zich niet aan ons voorgesteld. Hij kon zelfs ontsnappen aan het oog van onze conciërges. Inderdaad, u heeft bij het rechte eind, er is INGEBROKEN!! Een huis vol toubabs (blanken) heeft natuurlijk veel aantrek in deze sector. Nee, serieus nu. De schade bleef beperkt maar er zijn wel dingen gestolen die voor de Franse vrijwilligster veel emotionele waarde hadden. Gelukkig hebben ze ons kamertje met rust gelaten. Wat zeker wel waar is: een verwittigd mens is er twee waard. We sluiten onze kamer nu altijd af en er zijn extra sloten geïnstalleerd.

Woensdag heeft Madeleine, een vrouw uit Kris haar project, ons mee op sleeptouw genomen. Naar CV/AV, niets meer of minder dan de enige echte Senegalese Chiro! Inse kon het toch nog niet helemaal loslaten, dus gingen we samen op zoek naar vervanging. De Chiro hier is anders dan thuis, maar toch ook heel vergelijkbaar. Elke woensdagavond van 16u tot 18u zijn er activiteiten, er wordt gezongen en gedanst. Er is een jaarthemalied, in het Wolof. We hebben de eerste leidsterskring bijgewoond, ook in het Wolof. En de openheid van de mensen werd ook hier weer duidelijk: er werd ons gevraagd of we voor een half jaar ‘responsable’ wilden worden, wie weet zijn we dus onze komende tijd hier leiding van de Senegalese Chiro.

Dit weekend blijven we rustig in M’Bour, kwestie van te kijken wat onze streek ons kan bieden. Zo zijn we naar de markt geweest, waar het nog altijd heel druk is, maar ook dit begint te wennen. En hebben we een bezoekje gebracht aan de supermarkt. Zalig… westers en toeristisch. We hebben cornflakes, melk en thee gekocht. Mmmm… Om in de toeristische sfeer te blijven hebben we nog een plonsje genomen in het nabije zwembad. En zo dacht Joke, een meisje uit Turnhout, er ook over. We hebben Nederlands gebabbeld en zijn samen nog iets gaan eten. Gezellig en vooral ook leerrijk! We konden ons project vergelijken met het hare, en beseffen maar al te goed dat ons ‘la maison jaune’ echt nog wel luxe is. We kunnen ons wassen, we hebben elektriciteit, een toilet en we kunnen de ‘beesten’ goed buiten houden. Wat wil een mens nog meer? Voor ons lijkt het dan ook heel leuk om Joke binnenkort een bezoekje te gaan brengen in Rufisque, waar ze werkt in een schooltje.

Om jullie nog wat op de hoogte te houden van jullie eigen geïnvesteerde centen de volgende info: We zijn aan het kijken wat de mensen in ons eigen project nog kunnen gebruiken. Maar we zijn ook op zoek naar andere projecten die nood hebben aan middelen. Een klein detail, de 2750euro die we bij elkaar gespaard hadden, is hier maar liefst 1 787 500CFA waard.

Om af te sluiten, een dikke kus voor iedereen, vooral voor Wim en Joris.
Tot de volgende keer, we blijven ons best doen,
Inse en Kris

Bonjour tout le monde!

Net als vorige week zullen we ook vandaag een poging doen om wat te vertellen over ons leven hier, en over hoe het met ons gaat.

De week is goed verlopen, we zijn allebei steeds ijverig naar het werk gegaan. Inse, die de eerste week met kleine, vaak pasgeboren baby’s werkte, is nu overgestapt naar de kinderen van 1 tot 4 jaar, en dat valt reuze mee. Kris gaat iedere dag tussen 8u en 8u30 naar de jongeren. Het uur dat we aankomen is immers niet zo belangrijk. Normaal is het voor de jongeren om 8u briefing, maar ook dat uur nemen ze niet zo nauw.

Voor Inse begint de dag een beetje later ondertussen. De vrouwen van het project zijn ’s morgens aan het poetsen, tot ongeveer half 10, ze hebben dan ook liever niet dat je hen in de weg loopt.

Op die manier leren we stilletjes aan de mensen, en vooral hun gewoontes, kennen. Het is niet altijd even gemakkelijk om je weg te vinden in deze andere cultuur, maar stukje bij beetje leren we het hier kennen. We doen ons best, en we merken ook dat dat geapprecieerd wordt. De mensen merken dat we moeite doen, en doen op hun beurt moeite om langzaam te praten of ons dingen uit te leggen.

Op die manier zijn de dagen toch vermoeiend, ook al wordt er veel gerust. De inspanning om de cultuur te leren kennen en de taal onder de knie te krijgen is zeker niet te onderschatten. We liggen dan meestal ook vroeg onder het muskietennet.

Ons weekend was ook de moeite. We zijn samen met Liesbeth van onze school, nog een Vlaams meisje en 3 Engelsen naar St. Louis getrokken. Op zich was de stad niet echt wat we ervan verwacht hebben, en het vervoer er naartoe heeft ons zeker op de proef gesteld. Het deed ook deugd om Nederlands te kunnen spreken, en de verhalen van de andere meisjes te horen. Zo konden we onze eigen moeilijkheden relativeren, en ook die van de anderen.

Het vervoer naar St. Louis was een hele beproeving, zoals we hierboven al zeiden. Voor onze deur liftten we tot aan het station van M’bour, om daar de rimboetaxi te nemen. Het ‘station’ (een verzamelplaats voor auto’s en minibusjes) was super hectisch en er waren héél veel mensen die ons zagen als echte toeristische rijke Toubab (blanke). Ze vroegen dan ook veel geld voor ons reisje, gelukkig hadden we Osmanneke bij (één van onze conciërges) die ons de kneepjes van het vak leerde. Hij duwde ons in een Peugot 505, samen met nog 5 andere mensen. Zweterig, warm en oncomfortabel dus. Maar na onze 6u durende reis en een tussenstation in Thies, waren we waar we moesten zijn, tegen een goed prijsje. Hier hebben we alleszins al heel wat uit geleerd.

De stad zelf wordt in de boekjes beschreven als één van de mooiste steden van Senegal. Voor ons was het toch niet wat we ervan gedacht hadden. Ook hier verraadde ons wit kleurtje dat we rijk waren en vroegen talibékinderen (kinderen die wel een huis hebben, maar moeten bedelen voor geld of eten om te overleven en om hun Koran-lessen bij een Marabouts te kunnen betalen) ons constant geld. Sommigen kwamen zelfs ons brood vragen toen we samen zaten te eten. Ze werden zelfs arrogant en wilden ons slaan met stokken of met hun sandalen als we niets gaven.

Ook de schrijdende armoede in deze stad was shockerend. Veel mensen leven en wonen op straat. Dan zijn jonge blanke vrouwen natuurlijk een hele aantrekking, want Europa is en blijft ‘het beloofde land’ voor hen. Om die reden werd Inse ten huwelijk gevraagd en kregen we een baby in onze handen geduwd om mee te nemen naar Europa. (we hebben hem vriendelijk terug gegeven) Dit alles is voor ons wel even wennen. We kunnen moeilijk onderscheiden wie het echt goed met ons voor heeft en wie gewoon liefst met één van ons mee naar België zou willen komen. Dit maakt het niet gemakkelijk om mensen te vertrouwen.

Verder stellen we het allebei goed, jammer genoeg kunnen we niet zeggen dat dat ook zo is met onze gezondheid. We hebben allebei kennis gemaakt met de lasten der diaree, en ja, ook dat hoort erbij want het eten is heel anders en niet alleen onze geest, maar ook ons lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen.

Op aanvraag van verschillenden onder jullie, hebben we enkele foto’s gemaakt in onze buurt. Uit respect voor de medewerkers van ons project, hebben we er daar nog geen genomen. Ook zij hebben tijd nodig om aan al onze westerse maniertjes te wennen, en die gunnen we hen dan ook. Als de tijd er klaar voor is, zullen jullie het wel zien.

We houden jullie graag op de hoogte,
Tot volgende keer,
Inse en Kris

Nous avons un djajfonde!

Hallo iedereen,

Hier de laatste nieuwtjes uit het verre Senegal. Wegens stroomgebrek een dagje later dan beloofd. Onze eerste week is al weer achter de rug. Soms ging ze snel, soms ging ze traag. Want het is natuurlijk logisch dat niet alles hier van een leien dakje loopt. We hebben onze moeilijke tijden, maar genieten van elk zanderig, heet moment. De mensen op het project zijn typische Senegalezen (raar hè). Ze rusten vaak, wat volgens hun niet het zelfde is als niks doen. Al is het verschil voor ons tot nu toe nog niet echt duidelijk. Maar ach, alles heeft zijn charmes.

Ons kamertje hier is ondertussen ingericht en ziet er best leuk uit, compleet met hemelbed en alles. We hebben de kleinste kamer, maar hebben beslist om niet te verhuizen, omdat dit echt ons kamertje is.

We zullen jullie kort een overzichtje geven van hoe de dag hier verloopt. We staan op om 7 uur. We nemen eerst een douche en eten dat het ontbijt. Dit bestaat voornamelijk uit stokbrood met gelei. Om 8 uur vertrekken we naar ‘vivre ensemble’ wat op een kwartiertje wandelen ligt van onze kamer in la maison jaune. Toegekomen op het project gaan we aan de slag. Eerst is het natuurlijk belangrijk om iedereen uitgebreid te begroeten. Inse zorgt voor de kleine Senegaleesjes en Kris gaat aan het werk met de Franse jongeren. Ergens tussen half 12 en half 3 kunnen we verwachten dat de bel luidt. Dit wil zeggen dat we mogen gaan eten. We eten met ongeveer 10 mensen uit een grote schaal. Zo besparen we veel afwas. Het eten bestaat voornamelijk uit rijst, maar is wel ok. Daarna is het grote rustmoment van ongeveer 14 uur tot 16 uur wordt er niet niks gedaan, maar gerust. Rond 17 uur stoppen we met werken en gaan we terug naar la maison jaune. Wat we daarna doen is heel verschillend. Regelmatig gaan we ’s avonds even naar het strand om af te koelen en uit te waaien. Hoewel het er vuil is, is het een zalig plekje.

Dit weekend zijn we naar de haven en de markt van Mbour geweest. De rit naar daar was al een ervaring op zich. We zijn op een charet (paard en kar) naar ginds gereden. Op de markt was het abnormaal druk. Aan de drukte hier moeten we zeker nog wennen. In de haven hing er echt een heel sterke visgeur. Hierna hebben we even de toerist uitgehangen en hebben we een plons genomen in het zwembad van een klein hotelletje in de buurt. Helemaal tot rust gekomen zijn we een spaghetti gaan eten in een restaurantje dat we bekroond hebben tot ons stamrestaurant. Hoewel de stroom uitviel tijdens het eten, had ook dat zijn charmes. Thuisgekomen kregen we van Ammet (onze, een beetje rare conciërge) complimentjes over onze djajfonde. Hij vond dit een compliment, wij eerder een belediging.

Dit alles wordt zeker en vast vervolgd.

A bientôt!

Greche ak Ixi

Salaam malekum!

Dag iedereen,
zie hier ons eerste berichtje uit het verre, warme Senegal.
Jullie zijn waarschijnlijk allemaal benieuwd naar onze eerste indrukken.
Wel... Het is hier plakkerig heet, dat is iets waar we zeker nog aan zullen
moeten wennen. Onze eerste nacht hebben we bijna niet geslapen,
wel veeeeel gezweet.
Ons kamertje is wel mooi, maar kasten kennen ze hier precies niet.
Ook een pompebakje vinden ze hier bijkbaar overbodige luxe.
Verder kunnen we zeggen dat de mensen wel vriendelijk zijn,
maar toch ook heel anders dan bij ons. Wennen dus...

Vandaag zijn we voor het eerst naar het project gegaan,
we mochten uitslapen, maar dat zat er met deze hitte dus niet in.
Er zijn veel baby's en veel mensen die hier werken.
De jongeren hebben we nog niet echt gezien,
enkel één meisje.

Het is dus allemaal nog heel erg onwennig.
We zetten ons beste beentje voor
en houden jullie verder zeker op de hoogte.

Groetjes,
Inse en Kris

Baai baai Belgique

Onze laatste stappen op Belgische bodem.......................