Het ziet hier zwart van't volk!

29 dec. 2006
9.15u: Vertrek 't Linne met BWW 5 20

Het begon al goed, in Zaventem hadden we zin een flesje Fanta (Guy) en water
(Joris, meegenomen van thuis). Maar... die vlieger ging niet op. Er mocht
geen drank op het vliegtuig. Om meer problemen te voorkomen, hebben we alles
meteen leeg gedronken. Voor de terroristen onder u: een blikje Fristi werd
niet opgemerkt. Verder is onze vlucht goed verlopen. In Zaventem hadden we
wel wat vertraging, maar dat zorgde ervoor dat we in Casa Blanca minder lang
moesten wachten. Jammer, want er liepen wel knappe stewardessen rond.

Aangekomen in Dakar kregen we het bericht van Kris: "Niks uit uw handen
laten trekken, wij wachten buiten en regelen een taxi." Buiten gekomen werd
het zwart voor onze ogen. We werden overstelpt door Senegalezen en iedereen
wou wel iets van onze baggage dragen. Gelukkig zagen we in de zwarte massa
twee 'toubabs' (bleekscheten dus).

De auto's hier: nonke theo zijne oude Espace en vele botsauto's. Een
volledige voorruit: geweldig! auto die niet moet starten door middel van
twee draadjes: geweldig!

Na wat napraten in ons gezellig Belgisch hotelletje, de Via Via
www.viaviacafe.com , heeft iedereen genoten van een welverdiende nachtrust.

's morgens, na een goed ontbijt, zijn we er op uit getrokken. Met goede moed
zochten we een taxi die ons naar île de Madeleine (een eiland puur natuur)
zou brengen. "Waar ligt île de Madeleine?" "Quelle Madeleine?" Zelfs de
taxichauffeur wist de weg niet. Kris en Inse vonden dit nog wel normaal. Wij
niet. Onze ogen vallen af en toe open van verbazing.




Uiteindelijk kwamen we op de juiste plaats, maar vroegen ze een belachelijk
hoge prijs om ons naar het eilandje te brengen. 30 000CFA (zoek maar op),
dat is hier een maandloon! Omdat we toch verder op uitstap wilden, gingen we
op pad naar een ander eilandje. Ngor. Nee, nee da is nie goor.


Op het eiland heeft onze toerist (AKA Guy) veel (te veel) foto's gemaakt.
Maar met al die rotsen, was dat ook de moeite. We hebben lekker gegeten, al
waren de kiekskes wa schraal. De gamba's (8 voor 4000CFA, tel maar uit)
waren wel superdik!

Tijdens een wandeling naar een mooi terrasje kwamen we veel geit-schapen
(een schaap wa volgens ons meer op een geit lijkt) tegen. Allemaal schoon
aan een paaltje vastgebonden. Het is bijna tabaski, een moslimfeest. Voor
dat feest slacht iedere familie zo'n beest.

Aangekomen op ons terrasje hebben we een mooie zonsondergang gezien en toen
zijn we met een taxi (zonder sleutel) terug gekeerd naar de Via Via. Na een
frisse douche, een lekkere maaltijd en een frisse pint zijn we aan ons
huiswerk begonnen. Het is eindelijk af.

Over de 31ste zal Wim jullie met plezier van een verslag voorzien. We hebben
immers al wat meegemaakt...

Groetjes,
Guy en Joris

PS: Speciaal voor Kobe, we drinken hier 'Gazelle'. Is misschien nog iets
voor op't Linne Fist.

Jingle bells, Jingle bells…

Vele van jullie zullen wel benieuwd zijn naar hoe wij hier kerstmis hebben gevierd. Een ding is alvast zeker, totaal anders dan in België. Zoals we vorige week al zeiden was het voor ons heel moeilijk om in de kerstsfeer te geraken. De Senegalezen zijn het, in tegenstelling tot ons, wel gewoon om kerst te vieren in de zon. Naar goede gewoonte was er dus ook nu een kerstfeest georganiseerd op Vivre Ensemble.

Het feest dat zondagnamiddag begon, was speciaal voor de kinderen. Voor iedereen waren cadeautjes voorzien. Elk kind werd afzonderlijk naar voor geroepen en mocht zijn persoonlijk geschenkje in ontvangst nemen. Hierna kwam er een Senegale clown optreden, waar wij helaas de humor niet van inzagen. De kinderen hebben zich echter wel heel goed geamuseerd.





















Na het kinderfeestje zijn we met Joke naar de Volière (ons stamrestaurantje) gegaan om te genieten van een ‘echt kerstdiner’. Omdat de kerstsoirée op Vivre ensemble ‘al’ om middernacht begon, moesten we na het eten zoals gewoonlijk een heel tijdje wachten. Eigenlijk waren we allebei al moe, maar toch stapten we om middernacht richting Vivre Ensemble, waar de soirée volop aan de gang was. Na iedereen uitgebreid te begroeten (wat hier heel wat tijd in beslag neemt) hebben we uiteindelijk toch ook even onze elegante kontjes laten wiegen. Helaas moesten we de avond zien door te komen zonder jenever, glüwein of een gewone frisse pint. Om half twee trokken we moe, nuchter, met veel dorst, maar voldaan naar ons bedje.



Op kerstdag hebben we voor het eerst tijdens ons verblijf lang uitgeslapen. Na onze familie telefonisch ‘Zalig kerstfeest’ te wensen, hebben we onze biezen gepakt en zijn we richting Saly getrokken. Met 30° bleek onze kerstmuts een beetje overbodig en kwam een bikini beter van pas. S’avond waren we uitgenodigd bij Joke om een lekkere, belgische pannekoek te eten. Na een gezellige avond gingen we zoals gewoonlijk op tijd ons bedje in. Al bij al was het een gezellige kerst. Toch zijn we blij dat we hem volgend jaar terug met onze familie en vrienden in de sneeuw kunnen vieren.

Vandaag; tweede kerstdag, hebben we officieel onze drie weken durende vakantie ingezet. We zijn erop uit getrokken naar Fadiouth, een schelpeneiland. Na een uurtje rijden in een, naar Senegalese normen, zeer comfortabele sept-place kwamen we aan. Bij de aankomst werden we overspoeld door gidsen, die ons een rondleiding over het eilandje wilden geven. We boeken vooruitgang in het afschudden van deze lastposten. Na het verkennen van het eiland, dat volledig bedekt is met schelpen, bleek ook dat we ondertussen beter kunnen afpingelen dan drie maanden geleden. We konden voor een spotprijsje de pirogue nemen om een toer rond het eiland te maken. Na een lekkere maaltijd in een plaatselijk restaurantje, bezochten we een onbewoond eiland. Helaas was het in onze verbeelding mooier dan in het echt en hebben we dus niet met onze billen bloot melk uit een kokosnoot gedronken (ref. kinderen voor kinderen). Een iets minder comfortabele sept-place, waar we met negen in zaten, zette ons terug af voor ons eigen stekje, waar we deze prachtige tekst uit onze vingers toverden.

Ook wij kijken vol verwachting uit naar het nieuwe jaar dat we samen met Guy, Joris en Wim zullen vieren. We wensen jullie allemaal fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar. Omdat wij in vakantie zijn en dus niet mogen werken en veel moeten rusten, kunnen jullie helaas volgende week geen tekst van ons verwachten. Gelukkig heeft ons bezoek zich vrijwillig aangeboden om dit volgende week in onze plaats te doen. Waarvoor dank!

Over twee weken kunnen jullie dus weer een verslagje van ons verwachten, en degene die ons echt missen kunnen ons over exact 100 dagen weer in hun armen sluiten.

Liefs,
Kris en Inse

Eventjes geduld

Beste lezer,
Vooreerst zouden wij U graag bedanken voor Uw frequente bezoeken aan onze site. Wij, de auteurs, kunnen met vreugde in ons hart melden dat we zeer tevreden waren over Uw mededelingen in ons gastenboek, waardoor onze enquête succesvol bleek. Waarvoor dus onze oprechte dank!

Ondertussen is er weer een week gepasseerd, de meloenen, ananassen en kokosnoten zijn gearriveerd, wat onze menu dus ook enigszins gewijzigd heeft. Verder hebben we alweer een pakje ontvangen. Jammer genoeg zullen wij nooit de hele inhoud kennen. De mensen bij de post wel… (opletten daarmee dus). Net als in België is ook hier iedereen volop bezig met de kerstversieringen, -menu’s, - feesten enz. voor te bereiden. Een grappig zicht is dat, zo in het zonnetje. Het is voor ons dan ook moeilijk om in de ‘echte witte-kerstsfeer’ te geraken. Bovendien staat niet alleen de mode hier tien jaar achter, de kerstversiering ook. Hoe bonter, hoe beter en op Vivre Ensemble hebben ze echt wel 10/10 als we zo punten mogen geven. (foto’s volgen)

Om in de kerstsfeer te blijven, zijn we er met Alexandra op uit getrokken om een Daara te bezoeken, waar we eventueel wat financiële hulp kunnen bieden. Een Daara is een gemeenschap waar talibékinderen wonen onder het toezicht van een marabout. Talibékinderen zijn kinderen die vaak geen thuis meer hebben of ouders hebben die niet voor hen kunnen/willen zorgen. Zij wonen bij een marabout, die hen onderhoudt en Koranonderwijs geeft. In ruil hiervoor moeten de kinderen overdag gaan bedelen in de omliggende buurten. Als je in Senegal over straat loopt, zal je dan ook voortdurend aangesproken worden door talibékindjes die je om geld of eten vragen. De gemeenschap die wij bezochten bestaat uit verschillende Daara’s. Iedere marabout leeft met 15 tot 20 kinderen, voornamelijk jongens, in een klein huisje. Er kon duidelijk een onderscheid gemaakt worden tussen Daara’s die reeds financiële steun ontvangen hadden, herkenbaar aan een stenen huisje en aparte toiletten en Daara’s waar de kinderen sliepen onder een golfplaat die balanceerde op vier houten palen. De stenen huisjes zijn natuurlijk geen grote luxe. Alle kinderen slapen, eten en volgen onderwijs, kortom leven in dezelfde ruimte. Toch vinden wij dat de opbouw van deze huisjes voor deze kinderen nut heeft. Ze hebben met een















stenen huisje immers een huis dat hen beschermt tegen weer en wind. Bovendien geeft een
‘huis’ altijd meer een ‘thuisgevoel’. Het sprak ons zeker aan om ook hier voor de overige kinderen een huisje te bouwen, maar omdat het prijskaartje van zo’n huisje niet laag is hebben we nog niets officieel beslist en kijken we nog even verder of het niet interessanter is om meerdere kleinere initiatieven te steunen omdat we op die manier meer mensen kunnen helpen.




Verder is onze week rustig verlopen. Jammer genoeg hebben we vrijdagnacht (heel laat) onze Emily moeten uitwuiven. We hebben haar vertrek natuurlijk niet zomaar laten passeren. Woensdagavond hebben we haar, bij wijze van afscheidsfeestje, het ‘genot der borrelnootjes’ leren kennen. In Nieuw Zeeland is deze lekkernij namelijk onbekend, en we hebben dus samen met haar één van onze per post verzonden zakjes open gemaakt. Het was een waar festijn!




























Het afgelopen weekend hebben we vertoefd in ons eigen M’Bour, en we hebben, om onze moeders tevreden te stellen, onze kamer gepoetst. Het moet gezegd: “Het was nodig!”

Maandag zijn we naar Dakar getrokken om ons visum in orde te maken. Je zou zeggen: “Snel effe naar Dakar…” maar niets was minder waar. Om 9u vertrokken we aan onze 83km lange rit. We zouden er dus binnen 2u zeker zijn. Op 10 minuutjes zou onze aanvraag gedaan zijn, en we konden er zeker op rekenen om 14u terug in M’Bour te zijn. Gelukkig zijn we het wachten ondertussen wat gewoon en deerde het ons niet dat we enkele uren in de file stonden en twee keer motorpech hadden op de heenweg. Alleen jammer dat we er zo nooit zouden geraken voor 13u, het begin van de siësta. Probleem dus. In één van de buitenwijken van Dakar vielen we voor de 2de keer stil en we hadden haast, dus namen we daar een andere taxi die ons naar het Ministerie van Binnenlandse zaken bracht. De service was redelijk snel, hoewel onze bediende eigenlijk al aan z’n siësta begonnen was, kregen we hem toch overtuigd om snel onze papieren te bekijken. We waren immers om 9u vertrokken… Terug buiten, met een gerust gevoel, namen we terug onze taxi naar onze taxi. Die stond ons op te wachten aan een Total-station, maar helaas, vanuit de verte zagen we al dat de motorkap openstond. Dat voorspelde niet veel goeds… En inderdaad, onze vermoedens klopten, we hebben maar liefst 3u gewacht voor ze onze auto weer aan de praat kregen. Om 18.30u kwamen we eindelijk aan in ‘la maison jaune’. Gelukkig waren we weer een wijsheid rijker: Als je in Senegal een lange rit maakt, kan je er maar best genoeg tijd voor nemen…

Uitkijkend naar onze drie weken vakantie (onze laatste werkweek is ingegaan) groeten wij jullie en bedanken we jullie nog een keer voor jullie lieve berichtjes op ons gastenboek,

Inse en Kris

“Wij zijn de frigo-boxtoeristen… zonder frigo en zonder box!”

Het verslag van deze week kunnen we heel kort houden. En daar is eigenlijk maar één reden voor: we hebben niet veel gedaan.

De werkweek is rustig gepasseerd, met de nodige cultuurverschillen tussen ons en de Senegalezen. Gelukkig is er weinig verschil tussen ‘fuiven in België’ en ‘soirée in Senegal’. Natuurlijk staken wij kop en nek boven de Senegalezen uit als het ging om gevoel voor ritme. Het was best een gezellig feest, het begon om middernacht, en heeft (naar het schijnt) geduurd tot 5u, maar rond 3u hebben wij er de brui aan gegeven. Fatiguées…

Zaterdag zijn we op bezoek geweest bij Alexandra. Zij is een Vlaamse vrouw die al 14 (!) jaar in M’Bour woont en getrouwd is met een Senegalees. Ze had ons uitgenodigd om bij haar in haar hotelletje in Saly om lekker te eten en een plonsje te nemen in het zwembad. Het was zalig. Voor verdere info kan je terecht op: http://users.pandora.be/auberge-khady

Maar we waren niet alleen daar voor het plezier. We hebben al eerder wat met Alexandra gebabbeld, en omdat zij Senegal (en zijn bevolking) zeer goed kent, hebben we haar ingeschakeld bij het goed besteden van ons (dus jullie) geld. We hebben ervoor gekozen om kleine projectjes te steunen. We gaan samen met Alexandra in de loop van de volgende weken bekijken wat in onze ogen goede investeringen zijn, omdat we op die manier de kans hebben om zelf het geld af te geven en op te volgen hoe het geld daadwerkelijk besteed wordt. Zo kunnen we ook jullie op de hoogte blijven houden van jullie centjes!

Zondag hebben we helemaal niet zoveel gedaan. Omdat we zaterdag de mooie stranden van Saly heel vlug gezien hadden, besloten we om er terug heen te gaan om een namiddagje te niksen. Terwijl het in Lille en ’t Lindel, en ook in alle andere streken van België stilletjes begint te waaien, te regenen en te vriezen, hebben wij ons neergelegd op een prachtig strand, met een helder blauwe zee en een lekker warm zonnetje…

Tot volgende week en nog drie dikke kussen voor de mama van Inse die haar verjaardag mocht vieren donderdag.
Inse en Kris

Ps: Uit het oog uit het hart? We zijn een enquête aan het doen om te weten te komen wie onze site nog leest. Als je dit leest, gelieve dan ook iets op het gastenboek te zetten. We beginnen ons een beetje eenzaam te voelen zonder tekstjes. :-)

Zomaar wat foto's

Het is bewezen:'Belgen maken de sfeer'

Om onze gewone werkweek een beetje te doorbreken besloten we donderdag om Joke een bezoekje te gaan brengen in Rufisque. Zij werkt er sinds september in een privé basisschooltje. Sinds vorige week werkt Karin, een Belgisch meisje, daar ook en hebben we haar dus ook leren kennen. Het schooltje ligt een eindje van het centrum van Rufisque. Het is klein, heeft slechts vier klasjes en wordt gerund door één familie. De vader is directeur en de kinderen geven les. Omdat we Joke kenden, kregen we de kans om een uurtje les mee te volgen in het klasje, waar zij instaat voor het begeleiden van de kinderen die het tempo niet kunnen volgen. Er zijn wel enkele verschillen tussen het onderwijs in Senegal en dat in België. Er wordt hier nog niet met pen en papier gewerkt, maar de leerlingen schrijven met krijtjes op een lei. Bovendien krijgen de leerlingen weinig individuele aandacht, omdat ze de leerstof klassikaal opzeggen. Donderdag was niet alleen een leerrijke dag voor de kinderen, ook wij keerden (nog) wijzer naar M’Bour terug.









Vrijdagavond hebben we met de andere vrijwilligers een feestje georganiseerd in ons huis, waarop iedereen van Vivre ensemble uitgenodigd was. Hoewel de opkomst niet gigantisch was, waren we wel blij dat juist onze stageplaatsen vertegenwoordigd waren. Het was een gezellig feestje. Al werd er in het begin niet veel gedanst. We hebben ons dus moeten bewijzen. Het is nu algemeen geweten: ‘Belgen kunnen sfeer brengen en feesten!’

Omdat we bergen was hadden liggen zijn we zaterdag in ‘la maison jaune’ gebleven. Het luieren en het niksen gaat ons ondertussen goed af. Zondag zijn we er wel op uitgetrokken. Onze wekker stond dit maal op 5.30u. En gelukkig, want zoals altijd hebben we natuurlijk vertraging opgelopen. Onze vertraging was niet te wijten aan de Senegalese mentaliteit. Omdat we onze chauffeur duidelijk hadden gemaakt dat we het niet zouden appreciëren als hij te laat zou zijn, besloot hij het zekere voor het onzekere te nemen en te overnachten in zijn auto voor onze deur. Op tijd vertrokken en alles leek gesmeerd te lopen, tot op een gegeven moment de band van de auto sprong. We werden weer direct met onze neus op de feiten gedrukt:’We zijn namelijk in Senegal en zouden de boot van 8u naar île de Gorée missen.’ Gelukkig zijn we het wachten al wel gewoon. Om 9u konden we van wal. Na een korte boottocht kwamen we aan op het eilandje Gorée. Het is een klein eilandje, dicht bij Dakar, dat nauwelijks 900 meter lang en 300 meter breed is en 1200 inwoners telt (dit is vooral niet overgenomen uit de Trotter). Het was een mooi, charmant eilandje, waar we een voormiddag zoet zijn geweest met wandelen en winkelen. We zijn nu de trotse eigenaressen van ‘roodje en geeltje’, onze twee schilderijtjes die de kamer een beetje opfleuren.





In de namiddag hebben we onze tocht verder gezet en zijn we naar ‘La lac Rose’ gereden. Het Retbameer, beter gekend als het Roze meer is een van de wonderen der natuur die Senegal rijk is (ook nu hebben we de Trotter niet geraadpleegd). Het meer is echt roos, omwille van het hoge zoutgehalte. Op de oever van het meer lagen verschillende hoopjes zout dat door de plaatselijke bevolking uit het meer geschept werd. Na een tijdje onderhandelen namen we de boot naar de overkant van het meer waar we in alle rust konden gaan drijven. Dit was echt een fantastisch gevoel!












Moe maar zéér voldaan keerden we terug naar ons ‘Geel huisje’ waar we na ons dagelijks chocolaatje (te danken aan de lieve mama van Etienne, en ook aan hem zelf) lekker onder de wol kropen. Want geloof het of niet, het begint ook hier stilletjes af te koelen ’s nachts…

Steeds tot uw dienst,
Inse en Kris