LDW

En eindelijk is ook mijn dag gekomen om jullie te voorzien van een uitgebreid verslag. Ik moet toegeven, het is gemakkelijker als anderen dat voor je doen, maar nu, met mijn kont in de zon, heb ik tijd genoeg om zelf eens iets te schrijven. Ik had gehoopt op wat sensatie deze dagen (zeker gisteren en vandaag omdat ik nu moet schrijven) en ik kan jullie verzekeren, onze drie gasten kunnen er wat van...

Gisteren, op de tweede dag van dit mooie 2007, hebben de drie musketiers kennis gemaakt met onze 'Vivre Ensemble' en al z’n Afrikaanse gewoontes, werkwijzen en vooral medewerkers.
Inse, Wim, Joris en ik vertrokken in ons hotelletje om onze Guy te gaan oppikken in
'la maison jaune', de afgelopen twee nachten bewaakte hij daar trouw ons kamertje.

Op Vivre Ensemble aangekomen, stond de auto van 'unité familiale' (de stageplaats van Inse) net klaar om te vertrekken. En raar maar waar: de hele auto was in orde,
dus al snel verdween hij met alle kinderen uit het zicht.
We besloten om eerst goeiedag te gaan zeggen aan de jongeren en de opvoeders.
Het was een gezellige bedoening. De jongere Danny wilde met Joris en Guy babbelen over auto's. Wim en Joris kregen de vraag of ze vannacht "rimboe-rimboe" gingen doen, maar antwoordden daar wijslijk niet op.
Voor Inse en mezelf was het vooral leuk dat iedereen elkaar eens in levende lijve zag.
Ook de bouw, waar de jongeren al drie maanden aan werken, werd uitgebreid geanalyseerd door onze drie heren.

Ondertussen waren onze kleine schatjes weer gearriveerd en konden we dus 'unité familiale' bezoeken. Het was een drukke bende. Joris, Guy en Wim hebben hun kwaliteit als babysit bewezen en hebben gezien dat het niet evident is om deze deugnieten kalm te houden.
De pampers in plastic, de aanhankelijkheid van de kinderen en hun eigen willetje heeft
wel een indruk nagelaten op onze macho's.
Gisterenavond zijn we om de dag af te sluiten, lekker gaan eten in
ons stamrestaurantje 'de volière'. We hebben het laten smaken!

Na een goede nachtrust, dachten we vandaag richting Bandia,
een natuurreservaat te trekken, maar dat bleek net iets te laat om te beslissen,
is dus iets voor morgen. We besloten om vandaag andere oorden op te zoeken.
LDW...

We voegden de daad bij het woord en zochten een taxi die ons alle vijf wilde meenemen.
Toen we er eindelijk zo eentje gevonden hebben, was er geen plaats meer voor de rugzak, aangezien er geen hoedeplank was, was het gemakkelijk om hem in het koffer te leggen.

Om 10u kwamen we aan in de fabriek van Likeur Du Warang,
de uitbater vroeg ons van waar we waren, en al snel waren we 'Vloms ant klappen'.
Voor het middag was, hadden we dan ook al genoten van ettelijke borreltjes.
En kort na de middag trokken we weer richting M'Bour.
In 'la maison jaune' vroeg Joris mij: "Kris, had ik gene rugzak bij?" "Oh neeeee..."
We maakten de inventaris van zijn Fila-rugzak en besloten dat het niet
zo'n groot verlies was. Zonnecrème en mijn gsm, konden we wel missen.
Ik moet toegeven dat ik vooral blij was dat ik niet degene was die iets
had kwijt gedaan. Maar om onze spullen toch terug te krijgen,
gingen we bij de nabije politiepost om raad vragen, misschien had hij de auto,
of nog beter, de rugzak wel gezien.
Zowel Joris, Wim als Guy wisten nog om welke auto het ging.
(een taxi nemen hier is gelijk aan: in eender welke auto stappen)
Vanzelfsprekend had de agent niets gezien.

Net toen wij bij de politieagent wilden vertrekken, kwam als bij wonder, onze witte Renault voorbij. De agent vroeg hem te stoppen en Joris kon zijn rugzakje weer veilig in z'n armen sluiten. Alles zat er nog in, dus konden we volgens Inse en Wim wel spreken van 'hoerenchance!'.

Om nog een beetje te ontspannen, hebben we ons voor de rest van de dag in het zonnetje aan het zwembad gelegd, wachtend op het volgende avontuur dat Senegal voor ons in petto heeft.

Groetjes,
Kris