Het land met de zwarte...
zakjes.
We vallen van de ene verwondering in de andere. De eerste dagen was Kris zo verwonderd over zwarte winkelzakjes, deze week was Inse verwonderd dat er thuis warm water uit de kraan stroomt. We beginnen stilletjes aan de luxe te vergeten. Koud water is alles wat we nodig hebben, en zwarte zakjes zijn even stevig als witte.
We hebben deze week weer heel wat meegemaakt. Op ‘Vivre ensemble’ ging alles zijn gewone gangetje. Het blijft aanpassen, maar stukje bij beetje vinden we onze draai. Er wordt nog altijd veel gerust, en ook daar doen we ondertussen vrolijk aan mee. We hadden ons zelf voorgenomen om deze gewoonte niet over te nemen, maar integratie gaat boven alles! Het Frans gaat al iets vlotter, maar we zullen de komende tijd nodig hebben om het echt onder de knie te krijgen. Inse kan ondertussen ook al enkele woordjes Wolof, waardoor het gemakkelijker is om met de kleutertjes om te gaan, zij spreken immers ook weinig Frans. Voor Kris is een gesprek voeren met de jongeren zeker nog geen vanzelfsprekendheid. Het is geen gemakkelijke doelgroep, zeker niet als je hun taal niet spreekt. Ze merkt wel dat als zij moeite doet, de jongeren dat ook doen.
In ons huis ‘la maison jaune’, wonen we met nog 7 andere vrijwilligsters. De sfeer in huis is wat gespannen. Iedereen heeft z’n eigen ideeën en z’n eigen manier van werken. Jammer genoeg kan niet iedereen respect opbrengen voor de werkwijze van de anderen. Daardoor ontstonden er onder de andere vrijwilligers al conflicten. Gelukkig hebben wij ons daar buiten kunnen houden (sorry, we verstaan het niet zo goed…) en kunnen we ons concentreren op de mensen hier en de cultuur. We merken wel dat er een verschil is tussen onze visie en die van sommige andere vrijwilligers. Ze zien de verschillen tussen Afrika en Europa, leggen hier de klemtoon op en willen meteen dingen veranderen. Wij zijn eerder ‘kat-uit-de-boom-kijkers’. We willen eerst zien hoe ze hier werken, zonder een oordeel te vellen vanuit onze westerse normen. En hoewel dat ook voor ons niet zo gemakkelijk is, willen we voorlopig meedraaien in het systeem.
We hebben deze week ook onverwachts bezoek over de vloer gehad. Jammer genoeg heeft hij zich niet aan ons voorgesteld. Hij kon zelfs ontsnappen aan het oog van onze conciërges. Inderdaad, u heeft bij het rechte eind, er is INGEBROKEN!! Een huis vol toubabs (blanken) heeft natuurlijk veel aantrek in deze sector. Nee, serieus nu. De schade bleef beperkt maar er zijn wel dingen gestolen die voor de Franse vrijwilligster veel emotionele waarde hadden. Gelukkig hebben ze ons kamertje met rust gelaten. Wat zeker wel waar is: een verwittigd mens is er twee waard. We sluiten onze kamer nu altijd af en er zijn extra sloten geïnstalleerd.
Woensdag heeft Madeleine, een vrouw uit Kris haar project, ons mee op sleeptouw genomen. Naar CV/AV, niets meer of minder dan de enige echte Senegalese Chiro! Inse kon het toch nog niet helemaal loslaten, dus gingen we samen op zoek naar vervanging. De Chiro hier is anders dan thuis, maar toch ook heel vergelijkbaar. Elke woensdagavond van 16u tot 18u zijn er activiteiten, er wordt gezongen en gedanst. Er is een jaarthemalied, in het Wolof. We hebben de eerste leidsterskring bijgewoond, ook in het Wolof. En de openheid van de mensen werd ook hier weer duidelijk: er werd ons gevraagd of we voor een half jaar ‘responsable’ wilden worden, wie weet zijn we dus onze komende tijd hier leiding van de Senegalese Chiro.
Dit weekend blijven we rustig in M’Bour, kwestie van te kijken wat onze streek ons kan bieden. Zo zijn we naar de markt geweest, waar het nog altijd heel druk is, maar ook dit begint te wennen. En hebben we een bezoekje gebracht aan de supermarkt. Zalig… westers en toeristisch. We hebben cornflakes, melk en thee gekocht. Mmmm… Om in de toeristische sfeer te blijven hebben we nog een plonsje genomen in het nabije zwembad. En zo dacht Joke, een meisje uit Turnhout, er ook over. We hebben Nederlands gebabbeld en zijn samen nog iets gaan eten. Gezellig en vooral ook leerrijk! We konden ons project vergelijken met het hare, en beseffen maar al te goed dat ons ‘la maison jaune’ echt nog wel luxe is. We kunnen ons wassen, we hebben elektriciteit, een toilet en we kunnen de ‘beesten’ goed buiten houden. Wat wil een mens nog meer? Voor ons lijkt het dan ook heel leuk om Joke binnenkort een bezoekje te gaan brengen in Rufisque, waar ze werkt in een schooltje.
Om jullie nog wat op de hoogte te houden van jullie eigen geïnvesteerde centen de volgende info: We zijn aan het kijken wat de mensen in ons eigen project nog kunnen gebruiken. Maar we zijn ook op zoek naar andere projecten die nood hebben aan middelen. Een klein detail, de 2750euro die we bij elkaar gespaard hadden, is hier maar liefst 1 787 500CFA waard.
Om af te sluiten, een dikke kus voor iedereen, vooral voor Wim en Joris.
Tot de volgende keer, we blijven ons best doen,
Inse en Kris
We vallen van de ene verwondering in de andere. De eerste dagen was Kris zo verwonderd over zwarte winkelzakjes, deze week was Inse verwonderd dat er thuis warm water uit de kraan stroomt. We beginnen stilletjes aan de luxe te vergeten. Koud water is alles wat we nodig hebben, en zwarte zakjes zijn even stevig als witte.
We hebben deze week weer heel wat meegemaakt. Op ‘Vivre ensemble’ ging alles zijn gewone gangetje. Het blijft aanpassen, maar stukje bij beetje vinden we onze draai. Er wordt nog altijd veel gerust, en ook daar doen we ondertussen vrolijk aan mee. We hadden ons zelf voorgenomen om deze gewoonte niet over te nemen, maar integratie gaat boven alles! Het Frans gaat al iets vlotter, maar we zullen de komende tijd nodig hebben om het echt onder de knie te krijgen. Inse kan ondertussen ook al enkele woordjes Wolof, waardoor het gemakkelijker is om met de kleutertjes om te gaan, zij spreken immers ook weinig Frans. Voor Kris is een gesprek voeren met de jongeren zeker nog geen vanzelfsprekendheid. Het is geen gemakkelijke doelgroep, zeker niet als je hun taal niet spreekt. Ze merkt wel dat als zij moeite doet, de jongeren dat ook doen.
In ons huis ‘la maison jaune’, wonen we met nog 7 andere vrijwilligsters. De sfeer in huis is wat gespannen. Iedereen heeft z’n eigen ideeën en z’n eigen manier van werken. Jammer genoeg kan niet iedereen respect opbrengen voor de werkwijze van de anderen. Daardoor ontstonden er onder de andere vrijwilligers al conflicten. Gelukkig hebben wij ons daar buiten kunnen houden (sorry, we verstaan het niet zo goed…) en kunnen we ons concentreren op de mensen hier en de cultuur. We merken wel dat er een verschil is tussen onze visie en die van sommige andere vrijwilligers. Ze zien de verschillen tussen Afrika en Europa, leggen hier de klemtoon op en willen meteen dingen veranderen. Wij zijn eerder ‘kat-uit-de-boom-kijkers’. We willen eerst zien hoe ze hier werken, zonder een oordeel te vellen vanuit onze westerse normen. En hoewel dat ook voor ons niet zo gemakkelijk is, willen we voorlopig meedraaien in het systeem.
We hebben deze week ook onverwachts bezoek over de vloer gehad. Jammer genoeg heeft hij zich niet aan ons voorgesteld. Hij kon zelfs ontsnappen aan het oog van onze conciërges. Inderdaad, u heeft bij het rechte eind, er is INGEBROKEN!! Een huis vol toubabs (blanken) heeft natuurlijk veel aantrek in deze sector. Nee, serieus nu. De schade bleef beperkt maar er zijn wel dingen gestolen die voor de Franse vrijwilligster veel emotionele waarde hadden. Gelukkig hebben ze ons kamertje met rust gelaten. Wat zeker wel waar is: een verwittigd mens is er twee waard. We sluiten onze kamer nu altijd af en er zijn extra sloten geïnstalleerd.
Woensdag heeft Madeleine, een vrouw uit Kris haar project, ons mee op sleeptouw genomen. Naar CV/AV, niets meer of minder dan de enige echte Senegalese Chiro! Inse kon het toch nog niet helemaal loslaten, dus gingen we samen op zoek naar vervanging. De Chiro hier is anders dan thuis, maar toch ook heel vergelijkbaar. Elke woensdagavond van 16u tot 18u zijn er activiteiten, er wordt gezongen en gedanst. Er is een jaarthemalied, in het Wolof. We hebben de eerste leidsterskring bijgewoond, ook in het Wolof. En de openheid van de mensen werd ook hier weer duidelijk: er werd ons gevraagd of we voor een half jaar ‘responsable’ wilden worden, wie weet zijn we dus onze komende tijd hier leiding van de Senegalese Chiro.
Dit weekend blijven we rustig in M’Bour, kwestie van te kijken wat onze streek ons kan bieden. Zo zijn we naar de markt geweest, waar het nog altijd heel druk is, maar ook dit begint te wennen. En hebben we een bezoekje gebracht aan de supermarkt. Zalig… westers en toeristisch. We hebben cornflakes, melk en thee gekocht. Mmmm… Om in de toeristische sfeer te blijven hebben we nog een plonsje genomen in het nabije zwembad. En zo dacht Joke, een meisje uit Turnhout, er ook over. We hebben Nederlands gebabbeld en zijn samen nog iets gaan eten. Gezellig en vooral ook leerrijk! We konden ons project vergelijken met het hare, en beseffen maar al te goed dat ons ‘la maison jaune’ echt nog wel luxe is. We kunnen ons wassen, we hebben elektriciteit, een toilet en we kunnen de ‘beesten’ goed buiten houden. Wat wil een mens nog meer? Voor ons lijkt het dan ook heel leuk om Joke binnenkort een bezoekje te gaan brengen in Rufisque, waar ze werkt in een schooltje.
Om jullie nog wat op de hoogte te houden van jullie eigen geïnvesteerde centen de volgende info: We zijn aan het kijken wat de mensen in ons eigen project nog kunnen gebruiken. Maar we zijn ook op zoek naar andere projecten die nood hebben aan middelen. Een klein detail, de 2750euro die we bij elkaar gespaard hadden, is hier maar liefst 1 787 500CFA waard.
Om af te sluiten, een dikke kus voor iedereen, vooral voor Wim en Joris.
Tot de volgende keer, we blijven ons best doen,
Inse en Kris
posted by Kris en Inse @ 7:25 p.m.
<< Home