Bonjour tout le monde!

Net als vorige week zullen we ook vandaag een poging doen om wat te vertellen over ons leven hier, en over hoe het met ons gaat.

De week is goed verlopen, we zijn allebei steeds ijverig naar het werk gegaan. Inse, die de eerste week met kleine, vaak pasgeboren baby’s werkte, is nu overgestapt naar de kinderen van 1 tot 4 jaar, en dat valt reuze mee. Kris gaat iedere dag tussen 8u en 8u30 naar de jongeren. Het uur dat we aankomen is immers niet zo belangrijk. Normaal is het voor de jongeren om 8u briefing, maar ook dat uur nemen ze niet zo nauw.

Voor Inse begint de dag een beetje later ondertussen. De vrouwen van het project zijn ’s morgens aan het poetsen, tot ongeveer half 10, ze hebben dan ook liever niet dat je hen in de weg loopt.

Op die manier leren we stilletjes aan de mensen, en vooral hun gewoontes, kennen. Het is niet altijd even gemakkelijk om je weg te vinden in deze andere cultuur, maar stukje bij beetje leren we het hier kennen. We doen ons best, en we merken ook dat dat geapprecieerd wordt. De mensen merken dat we moeite doen, en doen op hun beurt moeite om langzaam te praten of ons dingen uit te leggen.

Op die manier zijn de dagen toch vermoeiend, ook al wordt er veel gerust. De inspanning om de cultuur te leren kennen en de taal onder de knie te krijgen is zeker niet te onderschatten. We liggen dan meestal ook vroeg onder het muskietennet.

Ons weekend was ook de moeite. We zijn samen met Liesbeth van onze school, nog een Vlaams meisje en 3 Engelsen naar St. Louis getrokken. Op zich was de stad niet echt wat we ervan verwacht hebben, en het vervoer er naartoe heeft ons zeker op de proef gesteld. Het deed ook deugd om Nederlands te kunnen spreken, en de verhalen van de andere meisjes te horen. Zo konden we onze eigen moeilijkheden relativeren, en ook die van de anderen.

Het vervoer naar St. Louis was een hele beproeving, zoals we hierboven al zeiden. Voor onze deur liftten we tot aan het station van M’bour, om daar de rimboetaxi te nemen. Het ‘station’ (een verzamelplaats voor auto’s en minibusjes) was super hectisch en er waren héél veel mensen die ons zagen als echte toeristische rijke Toubab (blanke). Ze vroegen dan ook veel geld voor ons reisje, gelukkig hadden we Osmanneke bij (één van onze conciërges) die ons de kneepjes van het vak leerde. Hij duwde ons in een Peugot 505, samen met nog 5 andere mensen. Zweterig, warm en oncomfortabel dus. Maar na onze 6u durende reis en een tussenstation in Thies, waren we waar we moesten zijn, tegen een goed prijsje. Hier hebben we alleszins al heel wat uit geleerd.

De stad zelf wordt in de boekjes beschreven als één van de mooiste steden van Senegal. Voor ons was het toch niet wat we ervan gedacht hadden. Ook hier verraadde ons wit kleurtje dat we rijk waren en vroegen talibékinderen (kinderen die wel een huis hebben, maar moeten bedelen voor geld of eten om te overleven en om hun Koran-lessen bij een Marabouts te kunnen betalen) ons constant geld. Sommigen kwamen zelfs ons brood vragen toen we samen zaten te eten. Ze werden zelfs arrogant en wilden ons slaan met stokken of met hun sandalen als we niets gaven.

Ook de schrijdende armoede in deze stad was shockerend. Veel mensen leven en wonen op straat. Dan zijn jonge blanke vrouwen natuurlijk een hele aantrekking, want Europa is en blijft ‘het beloofde land’ voor hen. Om die reden werd Inse ten huwelijk gevraagd en kregen we een baby in onze handen geduwd om mee te nemen naar Europa. (we hebben hem vriendelijk terug gegeven) Dit alles is voor ons wel even wennen. We kunnen moeilijk onderscheiden wie het echt goed met ons voor heeft en wie gewoon liefst met één van ons mee naar België zou willen komen. Dit maakt het niet gemakkelijk om mensen te vertrouwen.

Verder stellen we het allebei goed, jammer genoeg kunnen we niet zeggen dat dat ook zo is met onze gezondheid. We hebben allebei kennis gemaakt met de lasten der diaree, en ja, ook dat hoort erbij want het eten is heel anders en niet alleen onze geest, maar ook ons lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen.

Op aanvraag van verschillenden onder jullie, hebben we enkele foto’s gemaakt in onze buurt. Uit respect voor de medewerkers van ons project, hebben we er daar nog geen genomen. Ook zij hebben tijd nodig om aan al onze westerse maniertjes te wennen, en die gunnen we hen dan ook. Als de tijd er klaar voor is, zullen jullie het wel zien.

We houden jullie graag op de hoogte,
Tot volgende keer,
Inse en Kris