De tijd vliegt rustig en kalm voorbij…

De afgelopen week werd op maandag al meteen goed ingezet. Maandag was het einde van de ramadan en dit moest natuurlijk gevierd worden. We werden uitgenodigd bij Tonton, onze coördinator, om het feest met hem en zijn familie te vieren. Het feest was niet helemaal wat wij van een feest verwachtten. Het arme schaap, wat de maaltijd van de dag was, werd namelijk voor onze ogen geslacht (Zie foto). Bovendien bestond het feestgebeuren vooral uit eten en rusten. Maar het was alvast een dag die we niet snel zullen vergeten.















Dinsdag en woensdag zijn we gewoon gaan werken. We dachten dat dit voor iedereen zo zou zijn, maar vele mensen namen nog enkele dagen rust om uit te rusten van het feest. Donderdagavond zijn we naar een voetbalwedstrijd gaan kijken. Het ging tussen ‘vivre ensemble’ en Franse vrijwilligers. Uitslag: geen idee. De wedstrijd was juist op gang gekomen toen een kudde koeien de sfeer kwam verstoren. Voor ons werd dit het hoogtepunt van de dag.























Omdat Senegalezen graag feesten werd er zaterdagavond een soirée georganiseerd. De avond begon om 17.00 met een spektakel. Waarin zowel het publiek als de jongeren van ‘vivre ensemble’ betrokken werden. De foto’s die duidelijk maken wat dit spektakel inhoudt volgen nog. Daarna konden we ons tegoed doen aan een buffet op Senegalese wijze. Het was de eerste keer sinds onze aankomst hier dat we nog eens uit een bord hebben gegeten. Het was volgens ons moeilijk om eten te maken voor zoveel volk, want niemand had enig idee hoeveel mensen er zouden komen. Want in Senegal is het namelijk zo dat al de buren automatisch een kijkje komen nemen. Hierdoor zijn er wel nooit klachten over buurtlawaai. Toen onze magen vol waren en alle vrouwen er op hun opperbest uitzagen, hebben we onze kontjes laten shaken op Afrikaanse melodietjes. Iedereen stond op de dansvloer, jong en oud. Maar zonder twijfel waren wij degene met het minste ritme.

Zoals jullie wel merken gaat het dus goed met ons. We beginnen onze draai te vinden en ook de Afrikaanse ‘rariteiten’ beginnen te wennen.

Groetjes Kris en Inse.