Links, links, rechts, links…

Dinsdagmorgen, 8.30u, ik was er helemaal klaar voor. Dany, de jongen waarmee ik naar het dorpje geweest ben, was weer gestraft. Dit keer stond er ‘une marche’ op het programma. 25km wandelen op een dag. Al bij al dacht ik dat het nog wel zou meevallen, maar niets was minder waar. Ik moet het toegeven, ik had mezelf overschat! De wandeling op zich was nog wel te doen, maar de zon en het gebrek aan water werden voor mij op den duur toch net iets te veel. Daarbij kwam dat Senegalezen praktisch altijd pauzeren en thee drinken, behalve als ze wandelen. Omdat Dany een jongen is, mocht ik dus (weeral) drie mannen vergezellen en het tempo was absoluut niet te onderschatten. De tocht had wel z’n charmes, we trokken door het ongerepte Senegalese landschap en ik heb absoluut een paar goeie babbels gehad. Ik ben er zeker van dat deze manier van ‘tot inzicht komen’ kan helpen bij sommige jongeren. Bovendien schept het een band tussen de jongere en de opvoeders die hem vergezellen. ‘Ze hebben het immers samen voor elkaar gebracht.’

Ook voor mij was het een hele ervaring. Het was niet te onderschatten, en ik was reuzeblij toen ik, na 4u 30min in de verte de kleine, gele huisjes van Vivre Ensemble zag verschijnen. Ik heb het gehaald, Dany ook, maar ik was zo moe! De Senegalezen leken mij nog zo fit als hoentjes, maar ’s avonds was het vergadering, en ik was paraat terwijl zij lekker lagen te slapen. Als dat geen pluim waard is!

De wandelaarster groet u…
Kris