Senegal, zwaar bewaakt!!!

Omdat Kris een weekendje weg is geweest met haar jongeren, zijn onze ervaringen deze week weer uitlopend. Vandaar dat we allebei apart kort verslag zullen uitbrengen.

Woensdag ben ik samen met Mohammed, een jongetje uit Unité Familiale, op bezoek geweest bij zijn mama, die wegens drugshandel vastzit in de gevangenis van Mbour. In maart zal ze vrijkomen en kan Mohammed weer terug naar huis. Daarom ga ik vanaf nu wekelijks met hem een bezoekje brengen aan zijn mama. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de beveiligingen in de Senegalese gevangenissen. De poort van de gevangenis stond wagenwijd open, waardoor we gewoon naar binnen konden lopen zonder gecontroleerd te worden. ’t Is toch schoon hè, die Senegalese gastvrijheid. We kwamen aan op een binnenpleintje, waar we naar de mama van Mohammed vroegen. Vijf minuutjes later kwam ze aan. En daar zaten we dus, in de gevangenis, op vijf meter van een openstaande poort, die uitkwam op een druk plein. Dus zoals jullie ondertussen al wel door hebben, is ontsnappen hier niet echt een kunst. Als je het mij vraagt kunnen er toch niet veel Senegalese misdadigers zijn die daar braafjes blijven zitten. Ik kon mijn verwondering dan ook moeilijk verbergen en besloot om met de enige twee bewakers, een ongewapende man en vrouw, mijn bedenkingen te bespreken. Ze zaten rustig bij ons om een babbeltje te slaan, wat natuurlijk interessanter is dan aan de poort te waken. Het werd me al snel duidelijk dat niet iedereen mijn mening deelde. De twee bewakers keken mij vol ongeloof aan toen ik mijn bedenkingen uitte. ‘Ze waren toch met twee bewakers, hoe zou er dan in hemelsnaam iemand kunnen ontsnappen. En om drugs en wapens binnen te smokkelen in de gevangenis, daar moet je toch al heel dom voor zijn’. Ik besloot dan om het hier maar bij te laten. Maar maak je dus alvast geen zorgen. Moesten Kris of ik hier ooit in de gevangenis terechtkomen, dan zijn we zo weer bij jullie!

Omdat Kris weg was en het duiken uitgesteld is tot over enkele weken, heb ik dit weekend niet veel gedaan. Zondag ben ik met enkele andere vrijwilligers naar Pouponguine getrokken. Dit is een klein dorpje, niet ver van Mbour, dat bekend staat om zijn prachtig zandstrand temidden van de rotsen. Het uitzicht hier was heel mooi en de zee heel wild. De golven waren twee keer zo hoog als ikzelf. Dit had ik nog nooit gezien. Gilles, een Franse verpleger, en ik moesten ons natuurlijk weer bewijzen en deden een poging om de golven te trotseren. Maar na twee keer volledig door de zee te zijn meegesleurd, besloten we dat het toch wat te gevaarlijk was en hebben we ons wijselijk terug naar het strand begeven, waar we de rest van de namiddag hebben doorgebracht.

Verder ging het leven hier zijn gewone gangetje en is er niet veel bijzonders gebeurd. Moest er iets gebeuren horen jullie er in elk geval van.

Groetjes Inse.



Dus toch groen in Senegal…

Zoals Inse al vertelde, ben ik na veel blabla toch op weekend vertrokken met de jongeren. Ik vond het in eerste instantie niet leuk, omdat Inse niet mee mocht. Maar anderzijds maak ik nu officieel deel uit van de ploeg ‘opvoeders’, en dat aanbod kon ik dus niet weerstaan. Bovendien is het in Senegal onbeleefd om een aanbieding als deze te weigeren.

Ik ben dus op weekend vertrokken met de jongeren. We trokken richting Sine Saloum, een groen gebied in Senegal. Overnachten zouden we doen in tenten. De voormiddagactiviteit die gepland stond, weet ik niet. Aangezien we weer met drie uur vertraging vertrokken waren, was die van de agenda gewist. In de namiddag zijn we even naar het strand getrokken en ’s avonds hebben we een ‘wandeling op de charet’ gemaakt. Sine Saloum is echt de moeite, veel natuur en veel water.

De nacht was best nog aangenaam. Ik sliep samen met de jongeren en de opvoeders in een tent. Enkel de meisjes, vanzelfsprekend. En dat was een gezellige boel. Voor mij de ideale gelegenheid om iedereen op een andere manier te leren kennen. Zeker de jongeren heb ik tijdens deze avond beter leren kennen. Het was echt plezierig.


Zondagmorgen zijn we met de ‘piroque’ vertrokken tussen de eilandjes door. We werden gedropt op een klein eilandje dat mij deed denken aan Expeditie Robinson omdat er niets te zien was alleen water en natuur. Maar Senegalezen zouden geen Senegalezen zijn als ze hun Djembee en toebehoren niet hadden meegenomen. Veel hebben we niet gedaan, maar plezier gehad hebben we wel!

De terugreis was vermoeiend, vooral omdat we met véél mensen in één busje zaten, en er dus niet zoveel plaats was. Maar ik heb ervan genoten, de uitstap was zeker en vast de moeite en voor herhaling vatbaar!

Zoals Inse al zei, is er verder niet veel spectaculair gebeurd hier. Morgen ga ik met Dany (een jongere) die gestraft (weeral) is op wandeltocht. Dat is hier ook één van de mogelijke straffen, en ik ben een straffe madam, dus ik wil dat wel eens meemaken. Ik laat jullie weten hoe het was.

Heel veel liefs (en een dikke kus voor Joris)
Kris

PS: foto’s van het weekend zijn er wel, maar ik zet ze om Senegalese redenen  in de loop van deze week zeker op de site.