Elles sont très gentilles et elles travaillent beaucoup
Deze week was een drukke, maar leuke week. We hebben namelijk bezoek gehad van het thuisfront. Etienne en Framboise, onze docenten van de SSH, zijn woensdag en donderdag langsgekomen om ons project te bezichtigen en om te kijken of wij het wel goed doen. Misschien zal het je verbazen, maar de conclusie was: We doen het goed!
Dus, woensdagavond zijn Etienne en Framboise aangekomen. Wij zijn die dag niet gaan werken, omdat we de hele dag op hen hebben gewacht. Dit was niet zo erg omdat 1 november toch een feestdag was en we zijn het ondertussen ook al wel gewoon aan het worden om te wachten. Rond 18.00 zagen we dan eindelijk een sept-place voorbijrijden waar, helemaal voorovergebogen, een vrouw inzat die verdacht veel op Framboise leek. Jaja ze hadden ons huisje dus gemist. Gelukkig zagen we een half uurtje later een toubab naderen, niemand minder dan Etienne. En zodoende konden we hen toch kennis laten maken met ons leven hier.
Na een babbeltje, een drankje en het uitpakken van Belgische chocolade, mentos en een hoop andere opgevraagde spullen, trokken we naar Saly, waar Etienne en Framboise zouden overnachten. In auberge Khady, het hotelletje van Alexandra, genoten we van een heerlijke maaltijd getrakteerd door onze professoren. Zo konden ook zij kennismaken met onze sympathieke Belgische buurvrouw.
Donderdag hadden onze Senegalese collega’s de eer om onze professoren te ontmoeten. We hadden hen stiekem wat ingefluisterd en ze zetten allemaal hun beste beentje voor om Etienne en Framboise de volgende boodschap zo overtuigend mogelijk te brengen: “Elles sont très gentilles et elles travaillent beaucoup”. Na een uitgebreide maaltijd met Mamie (projectverantwoordelijke) en Remy Sanga (maatschappelijk werker), (waardoor we een duidelijker zicht kregen op ons takenpakket, ) was het tijd voor onze individuele gesprekken. En wij, zouden wij niet zijn, als we het zwembad van Alexandra niet kozen als ideaal plekje. Framboise en Etienne, die nog steeds last hadden van de hitte hier, zaten er ook niet mee in om een frisse duik te nemen.
De volgende dag zijn we gewoon gaan werken, een werkdag zoals een andere. Met het enige verschil dat tegen de avond Liesbeth uit Dakar kwam. Ze is hier blijven slapen om samen met ons zaterdagmorgen te vertrekken naar Sowane, een dorpje waar ook regelmatig vrijwilligers van onze school 3 maanden gaan werken. Na bijna anderhalf uur wachten in een minibus, waren niet alleen wij, maar eindelijk ook de chauffeur klaar om te vertrekken van M’bour naar Fatick. Daar aangekomen kwam Framboise ons halen met de charet. Het was een adembenemende rit, met prachtige uitzichten. De rust kwam ons tegemoet, en ook Sowane voldeed 100% aan onze verwachtingen. Het is een rustig, klein maar vooral gezellig dorpje. Oorspronkelijk was Sowane een melaatsendorpje, waarin de mensen volledig geïsoleerd leefden van de buitenwereld. Momenteel zijn de mensen er genezen en zie je de sporen die de ziekte heeft achtergelaten enkel nog bij de oudere mensen. Zaterdag hebben we vooral gekeken hoe het eraan toe gaat in een dorpje als Sowane. Het leven is er rustiger en primitiever als in M’bour. We vonden het zo leuk om ook eens van deze ervaring te kunnen proeven, dat we waarschijnlijk in maart nog een weekje terug gaan om Engelse les te geven in het schooltje.
Twee jongetjes in Sowane
Na een lange nacht in Sowane, met veel insecten, zijn we de volgende morgen vertrokken naar … De rit hier naartoe was prachtig. We reden door de Afrikaanse natuur, zoals die wordt voorgesteld in films. Na een boottochtje van 10 minuten om op het eiland te geraken, zijn we dan de toeristische tour opgegaan, door te gaan eten en te zwemmen in een hotel. Het eiland was mooi, maar jammer genoeg waren de hotels aan het vervallen, waardoor de toeristen wegbleven. Tegen 17.00 uur zijn we dan terug naar M’bour gereden, waar we afscheid namen van Etienne en Framboise. Het was leuk om bezoek te krijgen vanuit België en onze batterijen zijn weer opgeladen tot onze volgende bezoekers komen in december.
Een klein Senegalees dorpje
Maandag is de werkweek weer begonnen en zijn we beide weer aan de slag gegaan. Op het project van Kris is een van de jongeren gestraft. Hij moet een week gaan wonen en werken in een dorpje. Kris is, samen met twee andere begeleiders, met hem meegegaan en zal 3 dagen daar blijven. Ze zal hier later zeker verslag van uitbrengen.
Zoals jullie zien hebben we dus een drukke week achter de rug, waardoor ons verslag deze week iets later is. Maar geen paniek, we blijven jullie briefen hoor.
Groetjes Kris en Inse
Dus, woensdagavond zijn Etienne en Framboise aangekomen. Wij zijn die dag niet gaan werken, omdat we de hele dag op hen hebben gewacht. Dit was niet zo erg omdat 1 november toch een feestdag was en we zijn het ondertussen ook al wel gewoon aan het worden om te wachten. Rond 18.00 zagen we dan eindelijk een sept-place voorbijrijden waar, helemaal voorovergebogen, een vrouw inzat die verdacht veel op Framboise leek. Jaja ze hadden ons huisje dus gemist. Gelukkig zagen we een half uurtje later een toubab naderen, niemand minder dan Etienne. En zodoende konden we hen toch kennis laten maken met ons leven hier.
Na een babbeltje, een drankje en het uitpakken van Belgische chocolade, mentos en een hoop andere opgevraagde spullen, trokken we naar Saly, waar Etienne en Framboise zouden overnachten. In auberge Khady, het hotelletje van Alexandra, genoten we van een heerlijke maaltijd getrakteerd door onze professoren. Zo konden ook zij kennismaken met onze sympathieke Belgische buurvrouw.
Donderdag hadden onze Senegalese collega’s de eer om onze professoren te ontmoeten. We hadden hen stiekem wat ingefluisterd en ze zetten allemaal hun beste beentje voor om Etienne en Framboise de volgende boodschap zo overtuigend mogelijk te brengen: “Elles sont très gentilles et elles travaillent beaucoup”. Na een uitgebreide maaltijd met Mamie (projectverantwoordelijke) en Remy Sanga (maatschappelijk werker), (waardoor we een duidelijker zicht kregen op ons takenpakket, ) was het tijd voor onze individuele gesprekken. En wij, zouden wij niet zijn, als we het zwembad van Alexandra niet kozen als ideaal plekje. Framboise en Etienne, die nog steeds last hadden van de hitte hier, zaten er ook niet mee in om een frisse duik te nemen.
De volgende dag zijn we gewoon gaan werken, een werkdag zoals een andere. Met het enige verschil dat tegen de avond Liesbeth uit Dakar kwam. Ze is hier blijven slapen om samen met ons zaterdagmorgen te vertrekken naar Sowane, een dorpje waar ook regelmatig vrijwilligers van onze school 3 maanden gaan werken. Na bijna anderhalf uur wachten in een minibus, waren niet alleen wij, maar eindelijk ook de chauffeur klaar om te vertrekken van M’bour naar Fatick. Daar aangekomen kwam Framboise ons halen met de charet. Het was een adembenemende rit, met prachtige uitzichten. De rust kwam ons tegemoet, en ook Sowane voldeed 100% aan onze verwachtingen. Het is een rustig, klein maar vooral gezellig dorpje. Oorspronkelijk was Sowane een melaatsendorpje, waarin de mensen volledig geïsoleerd leefden van de buitenwereld. Momenteel zijn de mensen er genezen en zie je de sporen die de ziekte heeft achtergelaten enkel nog bij de oudere mensen. Zaterdag hebben we vooral gekeken hoe het eraan toe gaat in een dorpje als Sowane. Het leven is er rustiger en primitiever als in M’bour. We vonden het zo leuk om ook eens van deze ervaring te kunnen proeven, dat we waarschijnlijk in maart nog een weekje terug gaan om Engelse les te geven in het schooltje.
Twee jongetjes in Sowane
Na een lange nacht in Sowane, met veel insecten, zijn we de volgende morgen vertrokken naar … De rit hier naartoe was prachtig. We reden door de Afrikaanse natuur, zoals die wordt voorgesteld in films. Na een boottochtje van 10 minuten om op het eiland te geraken, zijn we dan de toeristische tour opgegaan, door te gaan eten en te zwemmen in een hotel. Het eiland was mooi, maar jammer genoeg waren de hotels aan het vervallen, waardoor de toeristen wegbleven. Tegen 17.00 uur zijn we dan terug naar M’bour gereden, waar we afscheid namen van Etienne en Framboise. Het was leuk om bezoek te krijgen vanuit België en onze batterijen zijn weer opgeladen tot onze volgende bezoekers komen in december.
Een klein Senegalees dorpje
Maandag is de werkweek weer begonnen en zijn we beide weer aan de slag gegaan. Op het project van Kris is een van de jongeren gestraft. Hij moet een week gaan wonen en werken in een dorpje. Kris is, samen met twee andere begeleiders, met hem meegegaan en zal 3 dagen daar blijven. Ze zal hier later zeker verslag van uitbrengen.
Zoals jullie zien hebben we dus een drukke week achter de rug, waardoor ons verslag deze week iets later is. Maar geen paniek, we blijven jullie briefen hoor.
Groetjes Kris en Inse
posted by Kris en Inse @ 11:39 p.m.
<< Home